Tryb taki, aprobowany przez wielu jako osiągnięcie życiowe w dążeniu do wygody i komfortu, zasłużony przeciwnik hipoki- nezji K.H. Cooper (1968) porównuje do idealnych warunków tuczu trzody. Ograniczenie ruchu w połączeniu z wysokokaloryczną dietą prowadzi zazwyczaj do całej serii znanych dziś szeroko zmian w organizmie i zagrożeń chorobowych. Zmianę podstawową stanowi tu spadek masy mięśni i przyrost wagi ciała zwiększający prawdopodobieństwo miażdżycy, cukrzycy oraz innych chorób metabolicznych. W badaniach przeprowadzonych w Szwecji śledzono zmiany wagi ciała mężczyzn między 20 a 53 rokiem życia. Mężczyźni aktywni ruchowo po 33 latach od pierwszego pomiaru zachowali swą początkową wagę, natomiast osobnicy mało aktywni, prowadzący siedzący tryb życia, ważyli przeciętnie o 8 kg więcej (Kozłowski 1986). Rozwojem ciała rządzą przede wszystkim prawa dziedziczności, na które nie mamy wpływu. Za ich głównie sprawą ludzie różnią się konstytucją cielesną, wigorem, urodą. Jednak wielowiekowe tradycje kultury fizycznej, higieny, kosmetyki itp. wskazują, że istnieje pewien margines zależności wymienionych cech od środowiska i działań samej jednostki. Granice możliwości osobistego wpływania przez człowieka na własne ciało najlepiej demonstrują z jednej strony sportsmeni, z drugiej zaś — sybaryci rozmiłowani bez granic w rozkoszach stołu.
