W omawianej tu części życia D.B. Bromley (1974, drugie, me tłumaczone na polski wydanie) wyróżnia okres przedemerytalny (60—65), emerytalny (65—70) i starczy po 70 roku. Z. Falicki (1985) przyjmuje podział na wiek podeszły (60—74), starczy (75—89) i długowieczność powyżej 90 roku. Sprawność fizyczna i umysłowa jest w tych okresach bardzo niejednakowa i przy dobrym zdrowiu oraz aktywnym trybie życia dopiero po 80 roku, a nieraz i później ustępuje miejsca starczemu zniedołężnieniu. Występują tu też dobrze znane różnice międzyosobnicze, dające podstawę do obserwacji, że wiek funkcjonalny wielu osób jest znacznie niższy lub wyższy od ich wieku kalendarzowego. Dla osób, które dożyły 60 lat, przeciętne dalsze trwanie życia szacowano w Polsce w latach 1970—1972 na 19,3 dla kobiet i 15,5 dla mężczyzn (Klonowicz 1977). J. E. Birren i V.J. Renner (1977) wysuwają przypuszczenie co do hierarchicznej kolejności czynników starzenia się. Wchodzą tu w grę: przyczyny filogenetyczne, długowieczność bezpośrednich przodków i odziedziczone po nich wyposażenie genetyczne, choroby, stopień aktywności poszczególnych organów i wreszcie zdolności.
