Schein przebadał 44 studentów ostatniego roku szkoły zarządzania im. Sloana w Massachusetts Institute of Technology, najsłynniejszej politechnice amerykańskiej. Te same osoby zbadane zostały następnie po około 10 latach, gdy można było prześledzić krystalizowanie się ich karier zawodowych. Mimo ukończenia jednego i tego samego kierunku studiów badani — nieraz po całej serii kolejnych kroków — wyspecjalizowali się w kilku niepodobnych do siebie zajęciach. Jedni zostali kierownikami produkcji, inni — technologami, jeszcze inni — doradcami lub nawet zawodowymi twórcami. Byli to ludzie o wysokim stopniu sa- mosterowności zawodowej. Jakie jednak czynniki sprawiły, że sterowali oni rozwojem swej kariery w bardzo różnych kierunkach? Schein wskazuje, że za zróżnicowaniem tym stały pewne właściwości indywidualne, wykryte w wyniku analizy motywów zmian miejsca i rodzaju pracy, przyjmowania lub odrzucania otwierających się możliwości awansu itp. Autor wykrył 5 kompleksów takich właściwości indywidualnych i nazwał je trwałymi ukierunkowaniami. Oto ich krótkie charakterystyki, pozwalające zapoznać się z tymi kolejnymi podmiotowymi czynnikami rozwoju. Ukierunkowanie na zarządzanie. Jednostka o tym ukierunkowaniu wyróżnia się: kompetencją interpersonalną, czyli posiada zdolność przewodzenia, nadzorowania, manipulowania ludźmi, kierowania ich działań na realizację celów danej organizacji; umiejętnościami analitycznymi, które pozwalają rozwiązywać złożone problemy w warunkach niedoboru informacji i niepewności; zrównoważeniem emocjonalnym, dzięki któremu konflikty i napięcia interpersonalne nie tyle dezorganizują jej działanie (jak u innych osób) i powodują wyczerpanie, ile pobudzają do działania.
