Przedmiotem szczególnego zainteresowania przedstawicieli nowego nurtu psychologii rozwojowej stały się możliwości rozwoju intelektualnego ludzi dorosłych. Niektóre z uzyskanych wyników przedstawione zostały w rozdziale 2. Jak była już o tym mowa, rezultaty badań testowych początkowo zdawały się świadczyć niezbicie o regularnym i powszechnym spadku inteligencji z wiekiem. Ten uproszczony obraz został zakwestionowany przez wyniki, które uzyskał K. Schaie (1983) w rezultacie swych trwających 21 lat badań z, wykorzystaniem udoskonalonych przez siebie strategii doboru osób badanych. Stwierdził on, że obraz totalnego spadku inteligencji testowej z wiekiem jest fałszywy. W wieku dojrzałym aż do 70 roku życia tylko część osób wykazuje znaczące pogarszanie wyników, część utrzymuje się na nie zmienionym poziomie, część zaś wykazuje poprawę. Najważniejszym osiągnięciem Schaiego jest udowodnienie, że obserwowane u dorosłych różnice wyników zależne są nie tylko od wieku, lecz w równie istotnej mierze od kohorty, czyli przynależności do określonego rocznika urodzenia. Osoby urodzone później i wychowane w korzystniejszych warunkach mając np. 40 lat mogą mieć lepsze wyniki niż ludzie czterdziestoletni urodzeni dużo wcześniej.
