W dawnych społeczeństwach patriarchalnych starcy byli nosicielami zbiorowych doświadczeń, otaczanymi czcią mędrcami, oni dzierżyli władzę. Sytuacja ta zaczęła ulegać zmianom nie tylko pod naporem przeobrażeń społecznych, przyspieszających rotację na wpływowych stanowiskach. Istotną rolę odegrały tu też postępy w zastępowaniu żywej ludzkiej pamięci, przechowującej tradycje, pamięcią sztuczną w postaci trwałych zapisów informacji, a także rozwój wyspecjalizowanej wiedzy i ostrej rywalizacji zawodowej, wymagającej pełni sił witalnych. Rozkwit sztuki drukarskiej i nauki doprowadził do osłabienia, a nawet zdeprecjonowania wartości ludzi starych dla rozwoju naszego gatunku. Starość ma zazwyczaj opinię okresu fatalnego, wywołuje przestrach połączony z odrazą. Lista zadań rozwojowych starości zawiera pozycje budzące w wielu ludziach grozę: Podjęcie nowych ról i zajęć związanych z emeryturą. Włączenie się do grupy rówieśników. Utrzymanie zainteresowań światem. Przystosowanie się do rosnących ograniczeń fizycznych. Przystosowanie się do straty bliskich osób. Wypracowanie dojrzałej postawy wobec śmierci.
