Odwieczna tradycja dzieli życie człowieka na okres rozwoju, produktywności i okres uwiądu. Uznaje ona, że dzieciństwo i młodość jest czasem formowania się ciała i psychiki, wiek średni — fazą ekspansji poprzez pracę i wydawanie potomstwa, starość zaś — epoką niszczącego regresu. Podstawę tej tradycji stanowią obserwacje cyklu przemian ludzkiego ciała od urodzenia do śmierci. Biologowie, badający skrupulatnie te przemiany, definiują rozwój fizyczny człowieka jako proces rozrostu, różnicowania się i dojrzewania organizmu, który prowadzi do powstania osobnika w jego dorosłej postaci, optymalnie samodzielnego i zdolnego do wydawania potomstwa (Wolański 1979). Rozwój ten ma charakter etapowy: przechodzi kolejne stadia w ściśle określonym, nieodwracalnym porządku. Rozpatruje się go zwykle jako dojrzewanie, ponieważ kończy się uformowaniem osobnika w pełni wyrośniętego, sprawnego fizycznie i płodnego. Osiągnąwszy dorosłość człowiek kończy fazę fizycznego rozwoju i wkracza w okres biologicznego regresu, który doprowadza stopniowo do naturalnej śmierci, o ile nie wyprzedzi jej zgon spowodowany chorobą lub siłą zewnętrzną. Zgodnie ze znanym stereotypem najlepszym okresem życia, fazą pełni sił i wigoru, rozrodu, zapewniającego trwanie gatunku, jest początek wieku dojrzałego, zamykający się w granicach od 18—21 roku życia po wczesne lata trzydzieste.
