W odniesieniu do większości zdolności można go w tym przedziale wieku opisać w dobrym przybliżeniu za pomocą równania pierwszego stopnia” (Wechsler 1972, s. 26—27). Komentując krzywe na rys. 3 Wechsler wskazuje, że spadek inteligencji z wiekiem jest nawet szybszy niż spadek wydolności fizycznej, i stwierdza z naciskiem, że wbrew powszechnemu mniemaniu pewne zdolności umysłowe ulegają w miarę upływu lat większemu uwstecznieniu niż zdolności fizyczne.
nadto bardzo istotny — jak się dalej przekonamy — fakt, że nie wszystkie zdolności intelektualne maleją z wiekiem w takim samym tempie. Stosunkowo najmniejsze pogorszenie wyników następuje w testach wymagających znajomości i rozumienia wielu słów, większe natomiast — w testach zapamiętywania, w testach badających sprawność wykonywania operacji arytmetycznych itp. Wnioski zdające się wynikać z przedstawionych badań testowych zyskiwały — jak się mogło wydawać — przekonującą podstawę teoretyczną w fundamentalnych studiach nad rozwojem myślenia, prowadzonych przez najwybitniejszego bodaj psychologa XX w. J. Piageta (1894—1980). Piaget, z wykształcenia biolog, stworzył na podstawie swych wnikliwych badań teorię rozwoju myślenia, która wyróżnia cztery następujące po sobie stadia jakościowych przeobrażeń:
Stadium inteligencji sensoryczno-motorycznej (od urodzenia do 2 lat); Stadium przedoperacyjne (2—7 lat); Stadium operacji konkretnych (7—11 lat); Stadium operacji formalnych (11—15 lat).
Stadium czwarte i ostatnie przynosi zdolność do abstrakcyjnego myślenia, stawiania hipotez i poddawania ich próbie (Piaget, Inhelder 1967). Skoro jest to — jak przyjmowano za Piage- tem — stadium ostatnie, wypadało mniemać, iż wiek dojrzały nie wnosi już niczego zasadniczo nowego do rozwoju myślenia, a wykorzystuje jedynie sprawności osiągnięte przez umysł u progu wieku młodzieńczego.
