Wiele istotnych przemian, którym podlega psychika dzieci, spełnia dokładnie powyższe warunki. Wszystkie dzieci uczą się kolejno chodzić, mówić, rozwiązywać najpierw konkretne, a później abstrakcyjne zadania itd. Od początku naszego wieku badania psychologiczne dostarczały coraz to nowych danych zdających się świadczyć o tym, że rozwój psychiczny trwa nie dłużej niż progresywne przemiany ciała. Wynaleziona w roku 1905 przez psychologa francuskiego Alfreda Bineta skala do określania „wieku inteligencji” dzieci wskazywała na systematyczny rozwój inteligencji aż do mniej więcej 15 roku życia. Po tym okresie ustalenie związku między przyrostem lat a przyrostem inteligencji okazało się trudne. Czyżby związek ten w miarę osiągania dojrzałości fizycznej zanikał? Wkrótce powstały testy do badania inteligencji dorosłych i zaczęto porównywać inteligencję ludzi w różnym wieku. Jakie przyniosło to wyniki? Rys. 3 przedstawia spektakularne zestawienie krzywej wydolności fizycznej i krzywej zmian inteligencji mierzonej testami między 15 a 65 rokiem życia. Porównania tego dokonał w swej publikacji z roku 1958 D. Wech- sler, autor jednej z najbardziej znanych (także w Polsce) serii testów inteligencji. Mając na względzie zarówno fizjologiczne, jak i psychiczne właściwości człowieka, pisał on: „Każda zdolność człowieka po początkowym wzroście osiąga swe maksimum i następnie zaczyna maleć. Ten spadek jest początkowo bardzo wolny, lecz po pewnym czasie rośnie w sposób zauważalny. Wiek osiągnięcia maksimum jest dla poszczególnych zdolności niejednakowy, lecz rzadko następuje ono po trzydziestce, a w większości wypadków ma miejsce w połowie lat dwudziestych. Gdy już rozpocznie się spadek, przebiega on dalej nieprzerwanie. Między rokiem trzydziestym a sześćdziesiątym jest on mniej więcej linearny.
