To niekompletne wyliczenie wskazuje, że wczesna dorosłość: jest nie tylko okresem największej żywotności, ale i największego spiętrzenia wielu zadań, obowiązków i ambicji, które trudno-, zwykle pogodzić. Dlatego jest to epoka zwykle najbardziej w życiu dramatyczna, epoka zarówno sukcesów, jak i wielkich stresów. Tym bardziej, że we wszystkich najważniejszych rolach podejmowanych w tym okresie: w roli pracownika, współmałżonka, wychowawcy własnych dzieci — młody człowiek występuje od początku jako nowicjusz. Znajduje się przy tym nieraz pod presją tradycyjnego przekonania, że w swoim wieku ma już okres prawdziwego rozwoju za sobą. Dlatego niewątpliwą zasługą psychologów jest nie tylko dostrzeżenie w praktycznych zadaniach życiowych bodźca i okazji do rozwoju, lecz wręcz nazwanie niektórych z nich zadaniami rozwojowymi.
Wprowadzenie pojęcia zadań rozwojowych jest zasługą E. Erik- sona i R.J. Havighursta. Havighurst (1970) wyróżnia dla omawianego tu okresu życia następujące zadania rozwojowe: Wybór małżonka; Uczenie się współżycia z nim; Powiększenie własnej rodziny; Wychowywanie dzieci; Kierowanie domem; Podjęcie pracy zawodowej; Podjęcie obowiązków obywatelskich;
Znalezienie odpowiadającej sobie grupy społecznej. Nie wdając się w kolejne rozpatrywanie wszystkich tych zadań, zajmiemy się omówieniem ważniejszych z nich w sposób uwzględniający pewną odmienność sytuacji rozwojowej kobiety i mężczyzny.
