Z interesującego nas tu punktu widzenia jest to okres zarówno postępującej już stopniowo inwolucji organizmu, jak i szans dalszego rozwoju behawioralnego. Osobliwość życia dorosłego, jak już była o tym mowa, polega na tym, że owe szanse rozwoju mogą, lecz nie muszą być dyskontowane. Są one traktowane zwykle instrumentalnie i wykorzystywane w zależności od potrzeb związanych z dążeniem do takich celów życiowych, jak dobrobyt, kariera, szczęście, misja życiowa itp. Impulsy i okazje do rozwoju powiązane są tu więc głównie nie — jak w dzieciństwie — z dojrzewaniem organizmu, zabawą i wychowaniem,,, lecz z praktyczną aktywnością życiową, która w naszym kręgu kulturowym koncentruje się najczęściej wokół następujących działań i wydarzeń: podjęcie i wykonywanie pracy, założenie rodziny, prowadzenie gospodarstwa domowego,
—- wychowywanie dzieci, udział w życiu społecznym, zmiany pracy, zmiany pozycji zawodowej w pracy (specjalizacja, funkcje kierownicze itp.), zachowania wymuszone lub inicjowane przez wydarzenia i aktualne przemiany historyczne, makrospołeczne, takie jak wojna, kryzys, prosperity,
zdarzenia losowe (wypadła, choroby), zmiana miejsca zamieszkania, środowiska społecznego.