Biologowie utrzymują, że starzenie się rozpoczyna się już w dzieciństwie. Negatywne zmiany w pierwszym okresie życia wiążą się m.in. ze specjalizacja kształcenia i wyborem zawodu. Zarówno kształcenie wszechstronne, jak i specjalistyczne, promuje pewne możliwości rozwoju kosztem innych, faworyzuje jedne zainteresowania, a inne skazuie na spłycenie lub zanik. Dlatego wvpada się zgodzić z G. Labouvie-Vief. że gdy opisujemy rozwój, nie należy zapominać o regresie, gdy zaś koncentrujemy się na starzeniu — o rozwoju. Podobne stanowisko zajmuje Kazimierz Obuchowski (1985) stwierdzając, że w osobowości człowieka. rozumianej jako system złożony z układu programującego i bazalnego (obejmującego biologiczne właściwości mózgu), mogą zachodzić jednocześnie zmiany rozwojowe, regresywne i kompensacyjne. Zmiany te autor ilustruje za pomocą charakterystyki 50-letniego naukowca Jana: ,,Jan wykazuje rozszerzenie zainteresowań, wzrost kooperacyi- ności, opanował nowe umiejętności zapewniające wyższy poziom je£?o działania zawodowego, a równocześnie występuje u niego osłabienie czasu reakcji, słabnie pamięć mechaniczna i świeża, coraz wyraźniejsza staie się ostrożność w podejmowaniu decyzji i nasila sie skłonność do bardziej sztywnej organizacji przestrzeni materialnej. Pierwsza grupa zmian ma wyraźnie charakter rozwojowy, druga jest wynikiem procesów starzenia się, a trzecia jest sposobem kompensacji pojawiających się defektów funkcjonalnych.” (Obuchowski 1985, s. 126).
