Ery te tworzą „makrostrukturę” pełnego cyklu życiowego, w ramach której istnieją mniejsze podokresy. O żadnej epoce życia nie należy mówić zdaniem Levinsona, jak już wiemy z rozdziału II, jako o „lepszej” lub „wyższej” od innych, gdyż każda z nich gra istotną rolę w cyklu życia, podobnie jak pory roku w cyklu przemian przyrody. Każda era trwa mniej więcej 25 lat. Wydaje się to niezgodne z faktem, iż przeciętny wiek życia nie przekracza w krajach uprzemysłowionych siedemdziesięciu kilku lat (w Polsce wynosi on aktualnie 67 lat dla mężczyzn i 75 dla kobiet — Klonowicz 1977). Główna idea tego podziału zakłada jednak, że ery życia nie są oddzielone od siebie dokładnymi datami, lecz zachodzą na siebie tak, iż pewna część życia toczy się przez 4—5 lat w dwóch erach naraz. „Przemieszczania” (lub „przejścia” — transitions) między erami to łączące je okresy rozwoju, w których jedna era dobiega końca i zaczyna się następna. Główne różnice między kolejnymi erami życia polegają na tym, że w każdej z nich struktura życia jednostki jest inna. Przez strukturę tę, jak była już o tym mowa w rozdziale III, Levinson rozumie podstawowy w danym czasie wzorzec aktywności człowieka i jego powiązań z otoczeniem. Tak np. w dzieciństwie wzorzec ów wyraża się w życiu w ramach rodziny, na jej koszt i pod jej dominującym wpływem wychowawczym, przy czym aktywność dziecka ukierunkowana jest głównie na zaspokajanie potrzeb fizjologicznych, zabawę i naukę.
