Wszystkim, którzy nie zm uii przedwcześnie, wspólne są przemiany organizmu dające podstawę do dzielenia życia na czas młodości, dojrzałości i starości. Biologowie są tu bardziej dokładni i mówią o okresie prenatalnym i postnatalnym, dzieląc ten ostatni na trzy okresy podstawowe złożone z mniejszych podokresów zwanych zwykle fazami (rys. 11). Okres rozwoju progresywnego tr\va od urodzenia do 20— —25 roku życia. W okresie tym organizm dziecka osiąga stopniowo postać w pełni rozwiniętego fizycznie człowieka dorosłego. Granicę tego okresu wyznacza ustanie procesów rozrostu. Okres względnej stabilizacji i pełni życia, zawierający się między 20—25 a 50—80 rokiem życia, w którym występują wprawdzie zmiany regresywne, lecz procesy anaboliczne i ka- taboliczne pozostają w stanie względnej równowagi. Okres starości, dzielony na różne podokresy przez poszczególnych autorów. Wolański np. uważa wiek od 50—60 lat do 70 za fazę przedstarczą. Starość charakteryzuje się postępującą przewagą katabolizmu nad anabolizmem, prowadzącą do regresu ważnych życiowo tkanek i spadku zdolności adaptacyjnej, co zwiększa podatność na choroby, prowadzi do uwiądu starczego i zgonu. Przedstawione wyżej cechy drogi życiowej: jej biologiczny początek i koniec oraz kolejne następstwo cyklu rozwoju progresywnego, stabilizacji i starości są wspólne dla człowieka i wszystkich ssaków.
