Powszechnie wiadomo, że brak ruchu i wysiłku mięśniowego powoduje upośledzenie sprawności fizycznej. „Ciągła na przestrzeni czasu — od młodości do późnej starości — aktywność ruchowa — stwierdza Wolański — pozwala na osiągnięcie i utrzymywanie wysokiego poziomu ogólnej wydolności fizycznej. […] Wiele przemawia za tym, że poziom, do jakiego obniża się wydolność fizyczna i sprawność życiowa u ludzi w starszym wieku, jest nie tyle wynikiem nieuniknionych procesów starzenia się ustroju, ile biologicznie nieuzasadnionego obniżania aktywności ruchowej w miarę upływu lat. Czynniki pozabiologiczne—psychologiczne, socjologiczne i in. — decydują o narastającej już w średnim wieku skłonności do ograniczania w życiu codziennym wysiłków fizycznych. Składa się na to brak czasu, dążenie do komfortu fizycznego, przesadna i nieuzasadniona troska o zdrowie, uzasadnione tradycją dążenie młodszych do kierowania ludzi starszych na wypoczynek itd. Wszystkie te momenty skłaniają do zmniejszenia aktywności ruchowej wówczas, kiedy staje się ona jedynym czynnikiem, który może utrzymywać obniżającą się wydolność fizyczną na poziomie niezbędnym do aktywnego życia” (Wolański 1981, s. 289—290).
