Człowiek dorosły w przyjętym tu rozumieniu to taki, który osiągnął dojrzałość fizyczną i pełnoletność prawną, a więc znajdujący się w wieku między 18 rokiem życia a jego najdalszym możliwym do pomyślenia kresem. Nikt nie wątpi w stopnioiwy regres fizyczny ludzi dorosłych. Ich zdolność do dalszego rozwoju psychicznego oceniana jest natomiast rozmaicie. Wielu podaje ją w wątpliwość, zakładając nieuchronną paralelność przemian psychiki i ciała. Najmniejsze wątpliwości mają tu ci apostołowie systemów religijnych i filozoficznych, którzy widzą swe powołanie w zachęcaniu bliźnich do pełniejszego, prawdziwego życia przez doskonalenie się wewnętrzne, odnowę moralną, zmianę systemu wartości. Mają oni na myśli rozwój w sferze osobowości i wizji świata oraz losu jednostki. Sceptycy natomiast zwykli łączyć pojęcie rozwoju ze sprawnością działania i zdolnościami, które z wiekiem podupadają nieraz wręcz szokująco. Ich ulubioną argumentację dobrze wyraża opowiastka o leciwym profesorze, który wszedł na mównicę i powiedział: Z mych badań wynika, że na starość zmieniają się najwydatniej dwie funkcje:
Po pierwsze, słabnie pamięć, Po drugie zaś, po drugie… już zapomniałem.
