O wzroście owego zróżnicowania międzyosobniczego, mimo częstych przejawów konformi- zacji i uniformizacji, świadczy m.in. fakt, że podczas gdy u dzieci udaje się wyróżnić wiele zmian zachowania związanych z wiekiem (najbardziej przekonujące są tu wyróżnione przez Piageta stadia rozwoju myślenia), u dorosłych takich wspólnych charakterystyk jest dla wnikliwego obserwatora znacznie mniej niż różnic. Wspólnemu dla dorosłych procesowi starzenia się towarzyszy więc proces różnicowania, obejmujący nawet sposoby starzenia się. Ów proces różnicowania wyraża się zarówno w zmianach drugorzędnych, jak i w ważnych cechach indywidualnych biografii.
Wypracowanie odpowiednich technik opisu drogi życiowej człowieka w sposób syntetyczny jest zadaniem trudnym i dotąd nie rozwiązanym zadowalająco. Ważnym krokiem ku takiej technice opisu była opracowana przez Ch. Buhler metoda biogramów (rys. 15). Polega ona na wykreślaniu diagramu przedstawiającego: a) krzywą rozwoju i regresu fizycznego oraz b) podejmowania i porzucania przez jednostkę poszczególnych ról psychospo- krzywa rozwoju moment
biologicznego przeprowadzania.