Samodzielność

O skali pomocy konceptualnej i innej potrzebnej SAMODZIELNEJ osobie dorosłej przez pierwszych kilkanaście lat mogą w pewnym stopniu świadczyć wyniki badań przeprowadzonych przez Levinsona (1978). Nie wszyscy zbadani przezeń mężczyźni zakończyli swą fazę „nowicjatu” w świeeie dorosłych (która trwa według Levinsona od 17 do 33 roku życia) pomyślnie. Wśród 40 zbadanych było 10 robotników, 10 kierowników, 10 naukow- ców-biologów i 10 pisarzy. Biorąc pod uwagę realizację takich podstawowych zadań, jak zdobycie pożądanej pozycji w zawodzie i założenie rodziny, omawiany okres życia oceniony został: dla 15 badanych — jako pomyślny,
dla 20 — ambiwalentnie (sukces połowiczny), dla 5 — jako niepomyślny. W tej ostatniej podgrupie znalazło się 3 naukowców, nie było natomiast ani jednego robotnika. Część niepowodzeń zależy oczywiście od czynników, na które dana osoba lub wspomagająca się wzajem grupa nie ma dostatecznego wpływu. Określanie granic tego wpływu i pozostających jeszcze do dyspozycji środków jest trudne. Dlatego na uwagę zasługuje takie źródło pomocy, jak rozwijające się współcześnie na coraz większą skalę fachowe poradnictwo różnego rodzaju. Należą tu m.in. zajęcia dydaktyczne, organizowane głównie przez psychologów, które zmierzają do usunięcia niektórych subiektywnych przeszkód w rozwoju jednostki i wyrobienia pomocnych umiejętności i nastawień (Kanfer, Goldstein 1980), a także specjalna literatura (jak książka S. Miki, 1987).