W zbadanej przed Levinsona grupie rozwój pod opieką mentora trwał średnio 2—3 lata, najwyżej zaś 8—10. Współdziałanie to, nacechowane bliskością emocjonalną, a nieraz nawet uczuciem miłości, na ogół kończy się konfliktem i rozstaniem, ¡rzadziej — ochłodzeniem i spokojnym rozluźnieniem stosunków. Z czasem mentor zaczyna spostrzegać w podopiecznym niewdzięcznika, który staje się nieposłuszny, ten zaś odczuwa, że wczorajszy nauczyciel coraz bardziej ogranicza i krępuje jego niezależność. Nawiązanie kontaktu z mentorem, kontaktu przejściowego, o dramatycznym zwykle finale, to brzemienne w skutki zadanie rozwojowe tego okresu.
Drugą obok pracy dominantą „nowicjatu” w świeeie dorosłych jest zakładanie rodziny i uczenie się współżycia w jej ramach. Levinson podkreśla, że młodzi nigdy nie są do tego zadania w pełni przygotowani. I tu więc otwiera się pole dla dalszego rozwoju. Współżycie staje się szczególnie trudne, gdy każdy z małżonków realizuje swą własną, odrębną wizję przyszłości.
