Levinson konstatuje, że lata 33—40 to dla zbadanych przezeń mężczyzn faza stabilizacji, polegająca na umacnianiu wypracowanej wcześniej struktury życia, której główne elementy stanowi własna rodzina i zapoczątkowana kariera zawodowa. Z czasem przychodzą zmiany: nowe sukcesy i możliwości lub konstatacje, że obrane niegdyś cele są nierealne. A tymczasem ci, którzy osiągnęli wymarzone w młodości pozycje, nieraz przeżywają rozczarowanie. Pojawiają się wtedy impulsy do dalszego rozwoju, a także niebezpieczeństwo zgorzknienia i stagnacji. Zgodnie z typowym rytmem przemian, dzieci ludzi w omawianym tu wieku dorastają i opuszczają dom, współmałżonkowie stają się sobie bardziej obcy lub odkrywają nowe uroki głębokiej przyjaźni. Przemiany organizmu stają się źródłem nowych problemów. Wiek średni postrzegany z perspektywy zadań rozwojowych (Havighurst 1970, Goldenson 1970) stawia przed ludźmi m.in. takie oto problemy: Branie na siebie większej niż dotąd odpowiedzialności za ważne sprawy, większych niż w młodości obowiązków społecznych. Rozwiązanie dylematu: praca dła przyszłych pokoleń czy stagnacja (główne zadanie rozwojowe tego okresu według Erikso- na, 1968). Nadanie własnemu życiu większej pełni i dopomożenie w tym współmałżonkowi. Dalszy rozwój zawodowy, kierowanie karierą.
Osiągnięcie zamierzonego standardu życia. Wspomaganie rozwoju i startu życiowego dorastających dzieci. Opieka nad starzejącymi się rodzicami. Pogodzenie się z oznakami nadchodzącej starości.
Rozważmy bliżej niektóre z tych zadań i towarzyszące im okoliczności.
