Nowe rozumienie rozwoju psychicznego (behawioralnego, jak nim mówi literatura anglojęzyczna), ugruntowało się w latach siedemdziesiątych naszego stulecia w Stanach Zjednoczonych, gdy dynamiczna grupa badaczy połączyła swe wysiłki zainicjowała powstanie nowej orientacji w psychologii, nazwanej life-span developmental psychology, czyli psychologią rozwoju w ciągu całego życia (Baltes, Reese, Lipsitt 1980; Baltes, Reese 1984). Odrzucili oni biologiczny model rozwoju, nazwany modelem „mocnym”, na rzecz modelu „słabego”, który pozwala rozumieć rozwój znacznie szerzej i nie wiązać go rygorystycznie ze zmianami powszechnymi i ukierunkowanymi na wiadomy z góry wynik i to w dodatku osiągany koniecznie w określonym czasie. Rozumienie takie usuwa przeszkodę, która dotąd nie pozwalała wielu psychologom mówić z przekonaniem o rozwoju rodziców w pełnieniu ról wychowawczych i małżeńskich lub o rozwoju w wieku dojrzałym mądrości —■ na tej tylko zasadzie, że wchodzące tu w grę zmiany nie są powszechne, konieczne i dostatecznie przewidywalne. Psychologia rozwojowa została zdefiniowana jako nauka zajmu ią^a się opisem, wyjaśnianiem i modyfikacja (optymalizacją) procesów rozwojowych, zachodzących w życiu człowieka od urodzenia do śmierci (Baltes i in. 1980). Od tego czasu pojawiaja się coraz liczniejsze Drace akcentujące w tytułach i podtytułach swa przynależność do nowej orientacji, zaś podręczniki psychologii rozwojowej oraz rozdziały o rozwoju w podręcznikach psychologii ogólnej coraz wyraźniej tracą charakter opracowań poświęconych wyłącznie zmianom obserwowanym w wieku dziecięcym i młodzieńczym.
