Intensywne obcowanie z własnymi dziećmi i wychowywanie ich jest dla kobiety nowym źródłem rozwoju emocjonalnego, poznawczego i społecznego, które zwykle daje jej tu przewagę nad mężczyzną. W ogóle kobieta zda się być w lepszej sytuacji, gdy idzie o realizację głównego zadania rozwojowego wczesnej dorosłości, jakim jest według E. Eriksona (1968) wchodzenie w intymne, angażujące całą osobowość stosunki z innymi ludźmi. Nie idzie tu tylko o bliskie relacje rodzinne mąż—żona, rodzice—dzieci. Modelem intymności są też stosunki przyjaźni między osobami nie złączonymi pokrewieństwem. Przejawy owych intymnych relacji to obdarzanie drugiej osoby uczuciem, zaufaniem, to zrozumienie, opieka i pomoc. Wchodzi tu w grę nie tylko umiejętność okazywania własnych uczuć, lecz także podzielania cudzych. Bliskość, o której mowa, angażuje systemy wartości i przekonania partnerów, stwarza warunki wzajemnego uczenia się i wzbogacania. Niezdolność do rozwoju w sferze intymności —• mająca zwykle źródło w niewłaściwym przebiegu wcześniejszych zadań rozwojowych — prowadzi do wyobcowania jednostki, stanowi jedną z przesłanek izolacji i osamotnienia. W przypadku zawarcia małżeństwa przez niedojrzałą do intymności osobę dochodzi do znanych niepowodzeń we współżyciu, znajdujących wyraz w skargach na oschłość partnera, na brak tak potrzebnego w rodzinie ciepła i empatii.
